Απάντηση στις "Αναμνήσεις"
Τσαλακώνεις το σήμερα,
για να ζήσεις το αύριο
μέσ' απ' τις αναμνήσεις του χτες.
Οι αναμνήσεις σε πονούν,
να τις θυμάσαι δε θες.
Μα πώς γίνεται να κυνηγάς τη λήθη
στη χώρα της θύμησης;
Οι λέξεις σ' ένα γράμμα με φόβο
κάτω από άλικη πέτρα.
Αρνείσαι το σήμερα
γιατί φοβάσαι το αύριο.
Απάντηση στον ταραγμένο εαυτό σου:
το τελευταίο πέταλο μιας μαργαρίτας μ' αγαπάει...
Ανώνυμος
4 σχόλια:
Επέστρεψα! Ανανεώθηκες βλέπω...! Ενδιαφέρουσες οι νέες αναρτήσεις αλλά γιατί δεν ακούς τη συμβουλή της "athina"; Ωραίες αναμνήσεις δεν έχεις; ποιος σου είπε ότι ωραίο ποίημα σημαίνει μελαγχολικό και απαισιόδοξο και όχι φωτεινό και χαρούμενο;
Δίκιο έχεις. Δεν είπα πως δεν έχω ωραίες αναμνήσεις. Αυτό όμως είναι το πρόβλημα. ότι είναι ωραίες και δεν θα τις ξαναζήσω...
Γράφω κια χαρούμενα κι αστεία κι ερωτικά κι απ' όλα. Απλά μ' εκφράζουν περισσότερο τα μελαγχολικά. Έχουν μια σκοτεινή γοητεία. κάτι σαν υπερκόσμια αίγλη.
Πάντως το συγκεκριμένο ποίημα δεν το έγραψα εγώ. Το έγραψε κάποιος ως απάντηση στις αναμνήσεις.
Σ' ευχαριστώ που μου γράφεις. Θύμισέ μου μόνο ποια είσαι και από πού σε θυμάμαι.
Καλα εισαι τελειως βλαμμενο παιδακι μου? ακους εκει "Θύμισέ μου μόνο ποια είσαι και από πού σε θυμάμαι."
Σόρυ ρε ειρηνη. Έχω αλλάξει τις ρυθμίσεις και σε έδειχνε σαν ανώνυμη.
Δημοσίευση σχολίου