Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν το βρήκε πεταμένο στα σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης. Το πήρε στα χέρια του με σεβασμό και το ξεφύλλισε προσεκτικά για να μην το πληγώσει. Ο καιρός είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στις κιτρινισμένες σελίδες. Αυτή του η φθορά ενέπνεε μια ακατάληπτη συμπάθεια. Τα χρόνια το είχαν κάνει πιο ταπεινό· πιο σοφό... Ο γαλήνιος ήχος του ξεφυλλίσματος, το άρωμά του κι όλη του η υπόσταση, παρέσυραν τη θύμηση στην αναζήτηση όλων εκείνων, που "του καιρού τ' αλλάματα" άφησαν εμμελώς να σκουριάσουν.
Από τις τελευταίες σελίδες γλίστρησε ένα χαρτάκι. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, το λιγοστό φως δε ήταν αρκετό για να κάνει διακριτά τα μυρμηγκίσια γράμματα. Το έβαλε στην τσάντα του μαζί με το βιβλίο και πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Ένα τόσο ξεχωριστό βιβλίο, θ' άξιζε σίγουρα μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη του. Θα το έβαζε πλάι στα ωραιότερα βιβλία, για να 'χει καλή παρέα και να διηγείται τις εμπειρίες του στα νεότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου