Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Ησυχία

Αυτή η ησυχία είναι τόσο σιωπηλή,
που δεν είναι πια ηρεμία,
δεν είναι πια γαλήνη,
είναι μοναξιά
είναι θάνατος...

Χαϊκού IV

Και πορεύονται
οι σκοτεινοί ποιητές
ολομόναχοι.

Η κάμαρά τους
βουβή και παγωμένη
τους συντροφεύει.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Ξεφυλλίζοντας




Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν το βρήκε πεταμένο στα σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης. Το πήρε στα χέρια του με σεβασμό και το ξεφύλλισε προσεκτικά για να μην το πληγώσει. Ο καιρός είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στις κιτρινισμένες σελίδες. Αυτή του η φθορά ενέπνεε μια ακατάληπτη συμπάθεια. Τα χρόνια το είχαν κάνει πιο ταπεινό· πιο σοφό... Ο γαλήνιος ήχος του ξεφυλλίσματος, το άρωμά του κι όλη του η υπόσταση, παρέσυραν τη θύμηση στην αναζήτηση όλων εκείνων, που "του καιρού τ' αλλάματα" άφησαν εμμελώς να σκουριάσουν.
Από τις τελευταίες σελίδες γλίστρησε ένα χαρτάκι. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, το λιγοστό φως δε ήταν αρκετό για να κάνει διακριτά τα μυρμηγκίσια γράμματα. Το έβαλε στην τσάντα του μαζί με το βιβλίο και πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Ένα τόσο ξεχωριστό βιβλίο, θ' άξιζε σίγουρα μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη του. Θα το έβαζε πλάι στα ωραιότερα βιβλία, για να 'χει καλή παρέα και να διηγείται τις εμπειρίες του στα νεότερα...

Χαϊκού ΙΙΙ

Μικρό ποίημα,
για να το διαβάσεις πια
μέχρι το τέλος.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Απάντηση στις "Αναμνήσεις"


Απάντηση στις "Αναμνήσεις"

Τσαλακώνεις το σήμερα,

για να ζήσεις το αύριο

μέσ' απ' τις αναμνήσεις του χτες.

Οι αναμνήσεις σε πονούν,

να τις θυμάσαι δε θες.

Μα πώς γίνεται να κυνηγάς τη λήθη

στη χώρα της θύμησης;

Οι λέξεις σ' ένα γράμμα με φόβο

κάτω από άλικη πέτρα.

Αρνείσαι το σήμερα

γιατί φοβάσαι το αύριο.


Απάντηση στον ταραγμένο εαυτό σου:

το τελευταίο πέταλο μιας μαργαρίτας μ' αγαπάει...

Ανώνυμος