Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Τελευταίο

Eδώ κάπου λέω να σταματήσω.
Αφήνοντας τους στόχους μου ανικανοποίητους.
Αφήνοντας γλυκό μου θύμισμα την εφηβική μου γραφή.

Ευχαριστώ οσους με διάβασαν.
Κι εσένα που τωρα με διαβάζεις.

Εδώ κάπου λέω να σταματήσω...



Να...

Εδω...

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Δεν τελειώνει ποτέ

οι λέξεις χάνονται κάποτε...
το κρασί κάποτε τελειώνει...
ενα τσιγάρο δεν κρατάει για πολύ...
το τραγούδι δεν αντέχεις να τ' ακούς συνέχεια...
τα βήματα ξεκίνησαν γα να φτάσουν σ' ένα τέλος...
το άρωμα της νύχτας το συνηθίζεις και παύει να 'ναι ενδιαφέρον...
το νερό παύει να 'ναι ηδονικό οταν πια σ' έχει ξεδιψάσει.
το ποίημα κάποτε τελειώνει κι αυτό...
η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ...

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Ανεξίτηλο

Ταπεινά βήματα
μήπως τα ίχνη μείνουν

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Χαϊκού V


Bιολιού άχνισμα

γλυκά τον νανουρίζει

αιώνια πια

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Ελαχιστοποίηση

Σταμάτησα να γράφω εδώ και καιρό.
Τα ερεθίσματα δεν βρίσκονται.
Η συλλογή από σκισμένες σελίδες μεγαλώνει
κάνοντας εμένα πιο μικρό.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Κάτι παλιά ποιήματα

Χθες βράδυ, διάβασα κάτι παλιά μου ποιήματα που δε σκόπευα να δημοσιεύσω. Ήθελα να περάσει αρκετός χρόνος, για να μπορώ πια να τα διαβάσω όχι με το μάτι του δημιουργού, αλλά μ' αυτό ενός κριτή έτοιμου να τ' απορρίψει και να τα τσαλακώσει στη φούχτα του με την πρώτη ευκαιρία.

Κάθε στίχος είχε ένα ξένο άρωμα, που μ' έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι όντως δικά μου αυτά. Επειδή όμως εκγενετής κουβαλάω έναν αδύναμο κι ευκολολύγιστο χαρακτήρα, προτίμησα να μην τα σκίσω και να είμαι γι άλλη μια φορά ελαστικός με τα γραπτά μου. "Αρχή ειν' ακόμα..." σκέφτηκα. "Όλοι από κάπου ξεκινάνε". Αυτή η παρήγορη δικαιολογία που 'χει γίνει εδώ και καιρό καραμέλα στο στόμα μου, με κάνει να νιώθω σαν ένα παιδάκι που φτιάχνει πύργους στην άμμο κι όλοι τον επαινούν. Κι εκείνο νομίζει πως είναι κανένας σπουδαίος γλύπτης. Στην πραγματικότητα όμως...

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Ησυχία

Αυτή η ησυχία είναι τόσο σιωπηλή,
που δεν είναι πια ηρεμία,
δεν είναι πια γαλήνη,
είναι μοναξιά
είναι θάνατος...

Χαϊκού IV

Και πορεύονται
οι σκοτεινοί ποιητές
ολομόναχοι.

Η κάμαρά τους
βουβή και παγωμένη
τους συντροφεύει.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Ξεφυλλίζοντας




Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν το βρήκε πεταμένο στα σκαλοπάτια της βιβλιοθήκης. Το πήρε στα χέρια του με σεβασμό και το ξεφύλλισε προσεκτικά για να μην το πληγώσει. Ο καιρός είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στις κιτρινισμένες σελίδες. Αυτή του η φθορά ενέπνεε μια ακατάληπτη συμπάθεια. Τα χρόνια το είχαν κάνει πιο ταπεινό· πιο σοφό... Ο γαλήνιος ήχος του ξεφυλλίσματος, το άρωμά του κι όλη του η υπόσταση, παρέσυραν τη θύμηση στην αναζήτηση όλων εκείνων, που "του καιρού τ' αλλάματα" άφησαν εμμελώς να σκουριάσουν.
Από τις τελευταίες σελίδες γλίστρησε ένα χαρτάκι. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, το λιγοστό φως δε ήταν αρκετό για να κάνει διακριτά τα μυρμηγκίσια γράμματα. Το έβαλε στην τσάντα του μαζί με το βιβλίο και πήρε το δρόμο της επιστροφής.
Ένα τόσο ξεχωριστό βιβλίο, θ' άξιζε σίγουρα μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη του. Θα το έβαζε πλάι στα ωραιότερα βιβλία, για να 'χει καλή παρέα και να διηγείται τις εμπειρίες του στα νεότερα...

Χαϊκού ΙΙΙ

Μικρό ποίημα,
για να το διαβάσεις πια
μέχρι το τέλος.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Απάντηση στις "Αναμνήσεις"


Απάντηση στις "Αναμνήσεις"

Τσαλακώνεις το σήμερα,

για να ζήσεις το αύριο

μέσ' απ' τις αναμνήσεις του χτες.

Οι αναμνήσεις σε πονούν,

να τις θυμάσαι δε θες.

Μα πώς γίνεται να κυνηγάς τη λήθη

στη χώρα της θύμησης;

Οι λέξεις σ' ένα γράμμα με φόβο

κάτω από άλικη πέτρα.

Αρνείσαι το σήμερα

γιατί φοβάσαι το αύριο.


Απάντηση στον ταραγμένο εαυτό σου:

το τελευταίο πέταλο μιας μαργαρίτας μ' αγαπάει...

Ανώνυμος

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Λαχείο



Εκ γενετής τέρας...

Ένα αξιολύπητο λάθος της φύσης.

Η ισόβια μοναξιά του

τον έμαθε να κάνει παρέα στον εαυτό του

και να τον παρηγορεί

που δεν έχει ίχνος γοητείας·

που δεν έχει δικαίωμα στον έρωτα.

~ο~

Η διαφορετικότητά του επιβεβαιώνεται κάθε μέρα

από τα δηλητηριώδη μάτια της κοινωνίας·

τα νύχια, που ανοίγουν πληγές εν αγνοία τους.


Γυρίζει σπίτι του,

σέρνοντας τη μίζερη κι ελεεινή ύπαρξή του,

περνώντας από δρόμους σκοτεινούς, ήσυχους,

μακριά από τον κόσμο,

απ' αυτή την απογοητευτική επιβεβαίωση

που τον σκοτώνει κάθε μέρα.


~ο~

Κι όμως,

αυτός ο καθημερινός θάνατος

δεν ήταν επιλογή του...

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Υπηρέτης δύο αφεντάδων















Παρασκήνια πριν την παράσταση



Η απονομή των βραβείων

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Αναμένων ανατολή εν τη σκοτία

Υπηρέτης δύο αφεντάδων 2008

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Αναμνήσεις

Θολές εικόνες και πικρές
του νόστου οι αναμνήσεις.
Όσο κι αν θέλεις δεν μπορείς
πια να τις ξαναζήσεις.
~~~
Πώς γίνεται η θύμιση
να ποτιστεί με λήθη,
να ξεχαστώ απ' τα μάτια σου,
γλυκό μου παραμύθι;

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Επιθανάτιο σημείωμα (Καρυωτάκης)



Στις 20 Ιουλίου αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει προσπαθώντας μάταια να πνιγεί. Την επόμενη μέρα, αφού επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας, λίγες ώρες αργότερα αυτοκτόνησε με περίστροφο κάτω από έναν ευκάλυπτο, έχοντας πάνω του ένα σημείωμα, το οποίο έγραφε:

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.

Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.
Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.