Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Διαμαρτυρία

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;
ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.
Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.
(
για περισσότερα)


Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Χαϊκού ΙΙ

Η γλώσσα σου γαρ
όντας ανόστεη μεν,
οστέα θράβει.
.
Αφιερωμένο στο φίλο Παναγιώτη

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Εγερτήριο

Δες τα.
Είναι κι αυτά περπατητές.
Ο δόμος που τραβάνε
ξεκινά απ’ το πουθενά
και κλείνει στο πουθενά
περνώντας μέσα από μια κόλαση
φτιαγμένη με αόριστη
την έννοια της ζωής
και γαρνιρισμένη
με μπόλικη εξαθλίωση.

Ένας δρόμος γεμάτος αγκάθια.
Κάθε βήμα κι ένα αγκάθι στην πατούσα τους.
Η ακινησία του τους θανατώνει.
Η κίνησή του τους αιμορραγεί.

Ένας δρόμος, μια σκουρόχρωμη μουτζούρα
αχνά ζωγραφισμένη στην καπνιά.

Στα μάτια τους διαβάζεις την απόγνωση.
Δεν έχουν πια τη δύναμη να μιλήσουν,
κι όμως το καταλαβαίνεις
πως σου ζητούν βοήθεια.
Αυτά τους τα μάτια όμως δεν αρκούν
για να σε πείσουν.
Ακόμα κι αν ξέρεις
ότι σε λίγο στη θέση τους
δε θα υπάρχουν παρά δυο μαύρες τρύπες.

Αυτός ο τόπος είν’ ολάκερος ένας τάφος.
Ένα πτώμα
Και γύρω του χιλιάδες άλλα
ετοιμάζονται κάθε μέρα.
Μα ούτε κι αυτό
φτάνει για να σ’ ευαισθητοποιήσει.
Στο βρώμικο αέρα μυρίζεις σαπίλα και πτωμαΐνη.
Τα έντομα μιλιούνια
να γλύφουν τα σπαρμένα κόκκαλα.
Κι ακούς το χάρο ν’ ακονίζει
το δρεπάνι του με του γύπα τη μορφή.
Χρυσές δουλειές κάνει…

Κι όμως,
πολλοί σαν κι εσένα
κοιμούνται ήσυχα
στη βολική τους χαύνωση,
γιατί το μαξιλάρι τους
είναι παραγεμισμένο
με μπόλικα πούπουλα
οχαδελφισμού κι αναισθησίας.

Άντε, ξύπνα πια!
Ξημέρωσε!
Τώρα μάζεψε, αν μπορείς,
από το πάτωμα
του σκοτεινού σου δωματίου
τις στιγμές που ξεφλούδαγες
όλη εκείνη την ανιαρή νύχτα.
Το μόνο που κατάφερες,
ήταν να αναβάλεις
γι άλλη μια μέρα τη βάφτισή σου
στην κολυμπήθρα του χρέους.

Όταν ανοίξεις το παράθυρο,
θα δεις πως ακμαίος ο ήλιος,
διαγράφει και σήμερα
την ίδια τροχιά
κι ίσως ποτέ να μην πεθάνει.
Όμως των παιδιών τα κοιμητήρια
είναι πιο γεμάτα από χτες.
Κι εσύ είσαι τώρα
μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο.

Σήμερα η ελπίδα
ξεμουδιάζει τα φτερά της
στις χούφτες σου
προσμένοντας από ‘σένα
μια μεγάλη απόφαση…

Μη μένεις στα λόγια μοναχά.
Κάνε τα λόγια πράξεις.


Σ' ευχαριστώ για το έναυσμα Ωραία Ελένη

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Έγινε κι αυτό

Άνθρωποι που φοβούνται τον θάνατο,
χειροτονήθηκαν ιερείς.
Έγινε κι αυτό.

Άνθρωποι που τρομάζουν την αρρώστια,
ορκιστήκανε γιατροί.
Έγινε κι αυτό.

Άνθρωποι που εκχυδαΐζουν τη ζωή μας,
φιγουράρουνε ως δικαστές.
Έγινε κι αυτό.

Άνθρωποι που λατρεύουν τον πλούτο,
ονομάστηκαν φιλάνθρωποι.
Έγινε κι αυτό.


Άνθρωποι σαν κι εμένα,
έγραψαν ποιήματα.
Έγινε κι αυτό.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2007

Χαϊκού Ι

Κατακείμενος
χερσί παραδίδωμαι
ρακοσυλλέκτου.

Οι σκέψεις του Walker


Σαν μανιασμένη θάλασσα
οι σκέψεις του οδοιπόρου.
Σαν αφρισμένα κύματα.
Εχθροί θαλασσοπόρου.

Σκέψεις λιοντάρια άγρια,
που δυνατά μουγκρίζουν
και που τη μεγαλόπρεπη
χαίτη τους ανεμίζουν.

Είν’ άλογα κατάλευκα
(που) τρέχουν αφηνιασμένα
μέσα στον κάμπο τον ξανθό,
που στάχυα ειν’ σπαρμένα.

Και μελωδίες σκοτεινές,
βγαλμένες από κιθάρα,
κάποιου θλιμμένου ραψωδού,
που έκλινε την κάρα.

Εξομολόγηση


Πριν λίγο καιρό,
ο Θεός με λυπήθηκε
και μου ‘στειλε
δυο αγγέλους·
σε μένα τον ανάξιο…

Χθες βράδυ,
έκανα ένα λάθος,
που ποτέ
δε θα το συχωρέσω
στον εαυτό μου.
Βέβαια, έμαθα απ’ αυτό.
Όταν νομίζεις ότι θα χάσεις κάτι
ή όταν το έχεις χάσει ήδη,
το εκτιμάς περισσότερο.
Όμως τότε πια είναι πολύ αργά…

Χθες βράδυ έκανα μια βλακεία.
Μόνο μια;
Δεν ξέρω πια τι να κάνω.
Να μην κάνεις τίποτα.
Να πέσεις σ’ ένα πηγάδι
μαζί με όλους τους απανταχού βλάκες
και να μείνεις εκεί.
Μέχρι να περάσει κάποιος
και να πετάξει μια βόμβα
να σας ανατινάξει όλους μαζί.
Να μην ξαναβλάψετε κι άλλους
με τη βλακεία σας.

Χθες βράδυ…
και τώρα λιώνω
στα σκαλοπάτια
σαν κερί
που άναψαν οι Ερινύες.
Τα δάκρυά μου
στολίζουν το χαρτί
και με το μπλε μελάνι
γίνονται ένα.
Μια θάλασσα…
Στη γαλανή γαλήνη της
γλιστράει μια γαλέρα
τα λάθη κουβαλώντας.

Όσες «πράσινες» και να πιω,
δεν πρόκειται να ξεχάσω.
Στο σφίξιμο του μπουκαλιού
πνίγονται οι λυγμοί μου.
Δε μπορώ να ξεχάσω
τα λάθη
τις βλακείες…
Γιακ!
Δεν είσαι καλλιτέχνης!
Μη μ’ αγγίζεις!
Το ξέρω.
Δε σ’ αγγίζω.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
ποιος είμαι.
Τι είμαι επιτέλους!
Σήμερα μάλλον έμαθα.
Είμαι ένας μεγάλος,
ένας σπουδαίος,
ένας πολύ πολύ μεγάλος
μαλάκας.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Πέφτω!



Πέταγα αμέριμνος
στα σύννεφα
με τα φτερά που εσύ μου χάρισες
κι ήμουν χαρούμενος,
μέχρι που μου τά 'κοψες.
Ήθελες να μάθω μονος μου να πετώ.
Βαρέθηκες εξάλλου να με νταντεύεις...


Βρίσκομαι στα σύννεφα

χωρίς φτερά...

Πέφτω!

Πέφτω!

Χωρίς βοήθεια...

Πίπτομαι!

Πίπτομαι!

Τι θα κάνω τώρα;

Δεν ξέρω να πετώ!

Δε μου έμαθες...

Πέφτω!

Πέφτω!

Βοήθεια!

Βοήθεια!

Είμαι μόνος!

Εδω κάτω!

Κάτω!

Πιο κάτω!

Με βλέπεις

και δε με βοηθάς.

Πέφτω!

Πέφτω!

Πίπτομαι!

Είναι αργά πια!

Είσαι μακρυά!

Είμαι σχεδόν έτοιμος να...

Είμαι σχεδον...


Πέφτω!

Πέφτω!

Πίπτομαι!

Μπαμ!

Ησυχία...


Τώρα ίκανοποιήθηκες;

Κυριακή 12 Αυγούστου 2007

Παπούτσια

Ανάπηρος ...
Χωρίς τα πόδια του
είπε και τον πήγαν
σε μια μεγάλη βιτρίνα
με παπούτσια.
Αγόρασε με ευκολία
τ' ακριβότερα.


Τα φόραγε
όταν γύριζε
στο παρελλθόν του...

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

Δον Κιχώτης


Χρόνια ατελείωτα
καβάλα στ’ άλογό μου
την Ντουλτσινέ(τ)α μου γυρεύω.
Όμως, τη μορφή της
δε μπορώ στη μνήμη μου να φέρω,
γιατί από του μυαλού τις αποθήκες ξέφυγε
και σαν καπνός στον αγέρα απλώθηκε
και χάθηκε…
Ακόμα κι η θύμηση της φωνής της
το ‘σκασε ένα βράδυ
ξεγελώντας με δόλο
τη μνήμη μου.
Μερικές φορές
νομίζω πως δεν τη γνώρισα ποτέ.
Μπερδεύομαι, τρελαίνομαι…
«Όλα είναι μέσα μου
κι εγώ είμαι εντός τους!»

Χρόνια κίτρινα*
καβάλα στ’ άλογό μου
ανεμόμυλους με μανία πολεμάω.
Γίνομαι θύμα χλευασμών
και κακουχίες υπομένω.
Για εκείνη….
Κι όμως, τρελός δεν είμαι.
Δεν ειν’ η τρέλα
που με σπρώχνει σε τέτοιες γελοιότητες.
Είναι κάτι δυνατότερο·
Κάτι ανώτερο·
Ο έρωτας,
που με τα τρελοβέλη του
γλυκά με αρρωσταίνει
κι όσο περνάει ο καιρός,
το νου μου αποτρελαίνει.

Χρόνια αισιοδοξίας
καβάλα στ’ άλογό μου,
το ατέλειωτο ταξίδι συνεχίζω.
Δε σταματάω να ελπίζω.
Δε σταματώ να ονειρεύομαι
Εκείνη…
Ακόμα κι αν τρελό μ’ αποκαλέσουν
και νεφελοβάτη,
εγώ άμεμπτος θα πολεμήσω
και την Ντουλτσινέ(τ)α μου
στην αγκαλιά μου θα την κλείσω…
Αφιερωμένο στην Ντουλτσινέτα μου
____________________________________________
*χρόνια κίτρινα: το κίτρινο, είναι το χρώμα των τρελών. Λέγοντας λοιπόν "κίτρινα χρόνια" εννοώ το χρονικό διάστημα που ο Δον Κιχώτης είχε χάσει τη λογική του.

Σάββατο 4 Αυγούστου 2007