Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Φρέσκο

Μια ακόμη προσπάθεια να γράψω σε ελεύθερο στίχο

Την αισιοδοξία,
που κάποτε,
μου χτύπησε την πόρτα,
την αισιοδοξία,
που άλλοτε

με μάθαινε να μην τα παρατάω,
την είδα χθες περίλυπη,
σε μαύρα να ξεσπάει κλάματα.

Παράξενο ε;
Κι όμως,
πέρα ως πέρα αληθινό!

Τραβούσε μακριά αυτή η στιγμή.
Μουσική μαύρη,
κι ο Θεός σιωπηλός,
να κοιτάζει τα νώτα της.

Μάτια Μάτια, που κολυμπούσατε,
στην τρικυμία.
Δόντια, που έτριζαν…

Η Τίνα,
στ’ αυτί κάτι της ψέλλισε,
ενώ γελώντας εγώ,
καθετί το σοβαρό
γελοιοποίησα.
Ο βλάκας… Ο ηλίθιος…
Στροφές αργώ να πάρω.

Εκείνη,

που απειρόκαλα ρητόρευε,
τώρα σπουδάζει τον ψίθυρο.
Όμως πώς γίνεται,
αυτή που μου έλεγε,
ποτέ να μη γονατίζω,
εκείνη τώρα να λυγίζει;
Πώς είναι δυνατόν,
αισιοδοξία μου,
σε τόση να βρίσκεσαι απαισιοδοξία;

Σε τόση απόγνωση
και τόση απελπισία;
Η ζωή πώς θνήσκεις;
Πώς εν τάφω οικείς;

Όσα θέλησα να μάθω,
δε θα τα μάθω ποτέ.
Ό, τι κρατούσα,
χαμένο νωρίς…

Τελειώνει το ποίημα.
Γράφω ό,τι μου κατέβει.
Γράφω ό,τι νιώθω.
Γράφω βλακείες.
Μα είναι αφθόρμητες.
Τελειώνει το ποίημα.
Είμαι στα ίδια.
Θα ‘θελα, όμως,
πιότερα να γράψω,
μα μου είναι ολότελα δύσκολο.
Δε λέγονται με λόγια…

Ένα λιμάνι.
Ένας κόκκινος φάρος
τα δάκρυα για να φωτίζει.

Ήμασταν τρεις.
Τρεις έφυγαν.
Ένας απ’ τον καθένα…


Αισιοδοξία μου,
θυμήσου:


Με το ταξίδι δεν ξεμακραίνεις.
Με τις λέξεις στον ίδιο καπνό.
Σαν ετούτης της πόλης
πουθενά να μην είναι
το Τέλος.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λοιπον αλεξ,

...την αισιοδοξια την ειδα κι εγω να κλαιει, την εσφηξα στα χερια μου και μες την αγκαλια μου να μην κλαιει περισσοτερο γιατι σπαραζει η καρδια μου! Της ψελισα στ αυτι πως καθε τι ωραιο αν δεν θελουμε δεν θα σταματησει να ειναι ακομα πιο ωραιο! Οπως και να το κανουμε παντα καποιος θα φευγει μα η μνημη και η καρδια του παντα εδω θα μενει...

...αισιοδοξια μου μην κλαις, κοιτα κι εσυ τ αστερια, κοιτα τη θαλασσα τη λαμπερη και σκεψου πραγματα ωραια...

...απαισιοδοξα παντα θα υπαρχει, θα υπαρχει για να την ξεχωριζουμε απο την αισιοδοξια που κι αυτη παντα θα υπαρχει κι εχει το δικαιωμα για λιγο να λυγισει, μα οχι για παντοτε γιατι θα με λυπησει...

Προτιμησα να γραψω τα σχολια μου με ποιηματακια
(φυσικα και δεν συγκρινονται με τα δικα σου)

Alex the Walker είπε...

Ήμουν σίγουρος ότι θα μου έγραφες κάτι τέτοιο. "Εχει το δικαιωμα για λιγο να λυγισει". Ισως και να 'χεις δίκιο.
___________________________________
Υ.Γ(1):Τα ποιήματά σου πολύ με συγκινούν. Ναομίζω όμως, πως, σε σχέση με 'μένα τα καταφέρνεις καλύτερα στον ελεύθερο στίχο!

Υ.Γ(2):Θα προτιμούσα να μην μου έγραφες ανώνυμα. Είναι ό,τι χειρότερο για ένα μπλογκερ να λαμβάνει ανώνυμα σχόλια. (ακόμα χειρότερο, το να μη λαμβάνει τίποτις...) Γι' αυτό, θέλω να βλέπω γραμμένο το όνομά σου, Τίνα μου.

Ανώνυμος είπε...

Τον ελευθερο στιχο πρεπει να τον νιωσεις...
Ετσι μονο θα μπορεις να γραψεις..

Προτιμω να γραφω ανωνυμα τωρα αν και απο αυτα που λεω καταλαβαινεις πιστευω ποια ειμαι...

(Συγγνωμη)

Ανώνυμος είπε...

Μου ηταν δυσκολο να παρω αυτη την αποφαση... Ομως την πηρα! Γιατι αν δεν την επαιρνα δεν θα μπορουσα να γραψω κανενα ουσιαστικο σχολιο. Λοιπον, θα το ανακοινωσω! Ειμαι η αισιοδοξια!

Αλεξ, θα σου πω κατι που δεν σου αρεσει να στο λεω... Δεν ξερω γιατι... Ποτε δεν θα καταλαβω... Ειναι τοσο αγνο και ειλικρινες. Σε ευχαριστω, σε ευχαριστω πολυ, σε ευχαριστω παρα πολυ, σε ευχαριστω παρα μα παρα πολυ!

Μην υποτιμας τον εαυτο σου. Τιποτα δεν γελοιοποιησες. Εγω σε εφερα σε δυσκολη θεση προβαλλοντας τοσο ξαφνικα μια πλευρα του εαυτου μου που δεν ειχες ξαναδει... Δεν αργεις να παρεις στροφες. Το αντιθετο μαλιστα. Τα καταλαβες ολα αμεσως Φαινεται κι απ το ποιημα. Ειναι ενας στιχος (δεν μπορω να πω ποιος) που δειχνει πως τα εχεις καταλαβει ολα τοσο καλα... Σε καμια περιπτωση δεν γραφεις βλακειες. Γραφεις απο μεσα σου. Το ποιημα ειναι τοσο γεματο συναισθηματικα. Πως γινεται η εξωτερικευση αληθινων συναισθηματων με ενα τοσο υπεροχο τροπο να ειναι βλακεια;

Ξερεις... Ανθρωποι ειμαστε, λυγιζουμε καμια φορα. Ναι Αλεξ, δεν ειμαι ουτε εξωγηινος απο τον Υψηλαντη, ουτε νεραιδα του παραμυθιου. Ειμαι και εγω ανθρωπος και δικαιουμαι καμια φορα να λυγιζω.

Μου εκανε καλο που λυγισα! Τωρα νιωθω πολυ καλυτερα! Το ποτηρι ειναι μισογεματο!

Θελω να ξερεις οτι παντα θα ειμαι η αισιοδοξια! Και τωρα ειμαι! Η αισιοδοξια που ως ανθρωπος εχει πολλες αδυναμιες, μια απ αυτες ειναι και η υπερευαισθησια. Παντα θα ειμαι η αισιοδοξια και παντα οταν θα εισαι υποτονικος (π.χ. μετα απο μια μεγαλη παρασταση) θα ερχομαι κοντα σου, θα σου γελαω και θα κανω και εσενα να χαμογελασεις.

Ακομα, παντα θα σου λεω να μην τα παρατας και να μην γονατιζεις. Αυτο στο λεω επηρεασμενη απο την Αντιγονη. Αλλα ξερω οτι οσες φορες και να στο πω καποια στιγμη θα λυγισεις και τοτε θα ειμαι κοντα σου. Ολοι καποια στιγμη λυγιζουμε γιατι δεν ειμαστε ηρωες του Σοφοκλη. Οι ηρωες του Σοφοκλη ειναι εξιδανικευμενοι και εχουν ψυχικο σθενος μεγαλυτερο απ το μεσο ανθρωπο! Εμεις ειμαστε απλα μεσοι ανθρωποι αρα οσο κι αν θελουμε και προσπαθουμε να μην γονατιζουμε και να πλησιασουμε το αλυγιστο φρονημα τους, το μονο σιγουρο ειναι οτι καποια στιγμη θα λυγισουμε. Δεν ειναι κακο, ανθρωπινο ειναι...

Ειμαι παρα πολυ τυχερη που οταν εγω λυγισα ειχα κοντα μου σωματικα αλλα κυριως ψυχικα εσενα και την Τινα... Οπως ειπα πριν ολοι λυγιζουν. Ωστοσο σε αυτες τις στιγμες δεν εχουν ολοι καποιον να τους ψιθυριζει στο αυτι ουτε καποιον να τους γραψει τοσο υπεροχα ποιηματα. Σας ευχαριστω!

Τελος θελω να σου πω συγγνωμη που σου προκαλεσα αναστασωση προχτες

Α! Και κατι ακομα! Τινα, ο στιχος σου: "εχει το δικαιωμα για λιγο να λυγισει, μα οχι για παντοτε γιατι θα με λυπησει" ειναι οτι πιο συγκινητικο εχω διαβασει... Ευχαριστω!

Ανώνυμος είπε...

Παρακαλω Ειρηνη-αισιοδοξια μου!

Σαν καλη...Τινα θα ειμαι παντα διπλα σου!

Alex the Walker είπε...

Λοιπόν Ειρήνη/Αισιοδοξία,

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Με γέμισες αισιοδοξία για να συνεχίσω.

Τι άλλο θέλει ένας ποιητής; Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος, όταν έχει έσένα;

Πάντως χαίρομαι που σταμάτησες να κλαις.
Δεν ήξερα ότι κι οι νεράιδες κλαίνε. Μου φάνηκε πολύ παράξενο. Γι' αυτό γέλασα.

kyriaz είπε...

Συνέχισε Άλεξ-είσαι σε καλό δρόμο...
Και μην είσαι ανυπόμονος.Θέλει χρόνο αρκετό για να σ' εμπιστευτεί η Μούσα και να σου χαρίσει ένα αληθινό ποίημα...