.
Σήμερα είσαι, αύριο όχι.
Σαν ένα ψάρι σε μιαν απόχη.
Έχεις νερό και ξεδιψάς.
Σου λείπ’ η αγάπη και σπαρταράς.
Ζητάς το τέλειο,
και δεν το φτάνεις.
Έχεις καλό.
Ξάφνου το χάνεις.
Τι είν’ η ζωή;
Ένα φιλί, μια λύση,
Μια ζωντανή Ανατολή,
Μια μολυβένια Δύση.
Ένα σκοτάδι βάρβαρο,
Ένα χλωμό αστέρι,
Ένα κομμάτι μάρμαρο,
Ένα λιγνό αγιοκέρι…
Προχώρα, Περπάτα, δες, βγες.
Σταμάτα ν’ αρνιέσαι, σταμάτα να θες.
Προχώρα, Περπάτα, ΝΑΙ πες.
Αφήσου στο αύριο, μάθε απ’ το χθες.
Στάσου στον ήλιο, δες το φεγγάρι, μέτρα τ’ αστέρια.
Προχώρα, βγες, πέτα, πες ΝΑΙ.
Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου,
Το κέντρο δεν είσαι της γης.
Μη! Είναι κρίμα, μέσα σου θα πνιγείς!
6 σχόλια:
hi kai pali μικρέ (στην ηλικία) ποιητή!
θα κρατήσω τις δύο τελευταίες στροφες...
όχι γιατι μόνο αυτα μ'αρέσουν αλλά επειδή αυτες ένιωσα ότι απευθυνόντουσαν σε μένα
καλή συνέχεια
Καλέ μου φίλε, σε ευχαριστώ για τα λόγια που αποτύπωσες στο ιστολόγιό μου. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το blog μου βρέθηκε στο δρόμο σου και συναντήθηκαν οι πορείες μας. Να συνεχίσεις να γράφεις και να δημιουργείς.
Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως είμαστε μόνοι και κανείς δεν κοιτά προς το μέρος μας. Αυτή η αίσθηση όμως, να ξέρεις, είναι και η πηγή της δημιουργίας. Η μοναξιά. Απόλαυσέ την και άδραξε την ευκαιρία να γίνεις καλύτερος. Είσαι τυχερός που ξεκινάς τώρα, μικρός ακόμα την περιήγησή σου στον όμορφο κόσμο τον blogs.
Καλή δύναμη και πολλά συγχαρητήρια.
αλεξ φοβερο το καινουριο σου ποιηματακι!
Πιο πολυ μου αρεσαν οι εικονες που εβαλες!
Με γεμισαν αισιοδοξια για τη ζωη ειτε αυτος ηταν ο σκοπος σου ειτε οχι!
Τα λεμε!
@optasia
Τις δύο τελευταίες στροφές τις έγραψα επειδή το απαισιόδοξο ποιηματάκι μου ασφυκτιούσε και μου ζητούσε απεγνωσμένα μια ανάσα αισιοδοξίας... Τι να κάνω κι εγώ; Αναγκάστηκα να γράψω μερικούς πράσινους στίχους...
______________
@νίκος παργινός
Αν εσύ χαίρεσαι μία φορά, που βρέθηκα στο δρόμο σου, εγώ θα έπρεπε χαίρομαι χίλιες.
Αυτή η θεωρία σου περι μοναξιάς με έκανε να σκεφτώ πολύ. Ίσως και να έχεις δίκιο. Η μοναξιά μπορεί και να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερεθίσματα του ποιητή.
Σ' ευχαριστώ για όλα...
______________
@paranoia
"Φοβερό"; "Φόβος και τρόμος" δηλαδή;
Επειδή σου άρεσαν οι φωτογραφίες, δημοσίευσα το "four seasons" ειδικά για σένα!
Όταν είδα τη φωτογραφία για πρώτη φορά στο Ίντερνετ, σκέφτηκα αμέσως εσένα!
Υ.Γ(1): Να δούμε πότε θα σουλουπώσεις τα σχόλια στο μπλογκ σου, να σου γράψω κι εγώ τίποτις...
Υ.Γ(2): Γιατί δεν στέλνεις με το όνομα που έχεις στο μπλογκ;
Πόλυ, πολύ ωραίο! Κ εμενα μου αρεσαν παρα πολυ οι εικονες! Θα μου πεις πως ειναι δυνατον να μην αρεσουν οι αισιοδοξες εικονες στην αισιοδοξια;
Οι δυο τελευταιες στροφες ειναι πραγματικα παρα πολυ ομορφες και ξερεις γιατι σου βγηκαν τοσο καλες; επειδη ακουσες τη φωνουλα του ποιηματος σου ή ισως τη φωνουλα της ψυχης σου που σου ελεγε να αποχαιρετησεις τις αρνητικες σκεψεις και να εκφρασεις αυτο που πραγματικα ενιωθες μεσα σου. Μπραβο σου που τωρα τελευταια ακους τη φωνη. Σου βγαινει σε καλο οταν γραφεις αυτο που πραγματικα αισθανεσαι. Αλλωστε δεν ειναι τυχαιο που τοσο καιρο δεν εχεις δημοσιευσει το ποιηματακι που μου λες οτι θα δημοσιευσεις. Καθε φορα που μπαινω περιμενω να το δω και στη θεση του βλεπω τοσο ομορφα και τοσο χρωματιστα πραγματα. Ευτυχως!!! Συνεχισε! Φιλακια απο ενα ιντερνετ καφε στην Αθηνα!
Απ' ότι βλέπω, Ειρήνη μου, μένεις σταθερή στη μπλογκοπαρέα μας, ακόμα κι από μακριά!
Καλά να περνάς εκεί στην Αθηνα.
Υ.Γ: Και μην ξεχάσεις να μου φιλήσεις τον "παπα-Γιάννη"!!!
Δημοσίευση σχολίου