. Σήμερα προσπαθούσα να γράψω ένα ποίημα σχετικό με το όνομά μου στο blog, αλλά δεν τα κατάφερα. Για μία ακόμη φορά η βαρετή και καθόλου μαγική πραγματικότητα αρνείται να μου δώσει ερεθίσματα για να δημιουργήσω. Έτσι κι εγώ σας δίνω αυτό το ποίημα που έγραψε ένας παλιός μου φίλος. Δεν ξέρω βέβαια αν θα χαρεί ή αν θα νευριάσει όταν δει στο Internet το δικό του ποίημα. Αλλά σιγά μην το μάθει! Πόσοι επισκέπτονται το site μου; Ευτυχώς ή Δυστυχώς πολύ λίγοι!
Σημείωση: Διαβάστε το προσεκτικά κι αν χρειαστεί πάνω από μία φορές, για να καταλάβετε το βαθύτερο νόημα.
Το φάντασμα του μπουκαλιού
Αυτό το φάντασμα,
που αργοπεθαίνει από ασφυξία
στην άδεια κοιλιά του μίστερ Walker
κάπου το ξέρω.
Η αγωνία του κάτι μου θυμίζει.
Το άδειο του βλέμμα π’ αντικρίζει
την άψυχη θάλασσα του ταβανιού,
θα ορκιζόμουν πως
ολότελα άγνωστο δε μου είναι.
Θα ασπαζόμουν ευχαρίστως
τα πανιασμένα του χείλη,
όμως αναμνήσεις θορύβων
ξεπηδούν στο κεφάλι μου
και στρέφουν αλλού
τα κουρασμένα μου μάτια.
Είναι απόγευμα.
Λευκό μέχρι θανάτου.
Δίχως δέντρα, σπίτια, ανθρώπους.
Μια απέραντη έρημος. Αφού δρόμο κανέναν δεν γεννά
η νοσταλγία.
Τίποτα δεν ταράζει την ακινησία αυτής της στιγμής.
Μόνη παραφωνία τ’ αργοσάλεμα
των χεριών του φαντάσματος.
Με πόση χάρη
-ηδονικά σχεδόν-
απλώνει τα χέρια
στου μπουκαλιού τα τοιχώματα.
Μίστερ Johnnie, βοήθησέ το!
Σε υπηρέτησε πιστά κάμποσα βράδια
κι αν όχι τη προσευχή σου
λίγον, έστω, αέρα
νομίζω πως θ’ άξιζε…
Αυτό το φάντασμα
στ’ αλήθεια το ξέρω.
Είναι ότι έμεινε
από κάποιον που είχε
ό,τι έχουν όλοι οι άνθρωποι.
Μάνα, μνήμη, ψυχή κι αισθήματα.
Όμως κουρσεύτηκε από δυνατές καταιγίδες
που φώλιαζαν στου μυαλού του την άκρη.
Από ανεμοστρόβιλους
που παρέσερναν σε μακρινούς ορίζοντες
τις αίολες σκέψεις του.
Έκτοτε άλλαξε φίλους.
Ο μίστερ Γκόρντον’ς,
η γλυκιά Κάτυ Σαρκ,
ο στρουμπουλός Μπέρμπον
του κρατούν συντροφιά κάθε νύχτα.
Οι μόνοι που τον ανέχονται τα βράδια…
Αλλά κάθε πρωί τον εγκαταλείπουν σκληρά.
Κι αυτός αθόρυβα με ματωμένη την καρδιά,
γυρεύει μια στέγη ζεστή.
Αυτόν τον άνθρωπο στ’ αλήθεια τον ξέρω.
Τον ξέρω καλά.
Κι ας κατοικεί σε μπουκάλια…
που αργοπεθαίνει από ασφυξία
στην άδεια κοιλιά του μίστερ Walker
κάπου το ξέρω.
Η αγωνία του κάτι μου θυμίζει.
Το άδειο του βλέμμα π’ αντικρίζει
την άψυχη θάλασσα του ταβανιού,
θα ορκιζόμουν πως
ολότελα άγνωστο δε μου είναι.
Θα ασπαζόμουν ευχαρίστως
τα πανιασμένα του χείλη,
όμως αναμνήσεις θορύβων
ξεπηδούν στο κεφάλι μου
και στρέφουν αλλού
τα κουρασμένα μου μάτια.
Είναι απόγευμα.
Λευκό μέχρι θανάτου.
Δίχως δέντρα, σπίτια, ανθρώπους.
Μια απέραντη έρημος. Αφού δρόμο κανέναν δεν γεννά
η νοσταλγία.
Τίποτα δεν ταράζει την ακινησία αυτής της στιγμής.
Μόνη παραφωνία τ’ αργοσάλεμα
των χεριών του φαντάσματος.
Με πόση χάρη
-ηδονικά σχεδόν-
απλώνει τα χέρια
στου μπουκαλιού τα τοιχώματα.
Μίστερ Johnnie, βοήθησέ το!
Σε υπηρέτησε πιστά κάμποσα βράδια
κι αν όχι τη προσευχή σου
λίγον, έστω, αέρα
νομίζω πως θ’ άξιζε…
Αυτό το φάντασμα
στ’ αλήθεια το ξέρω.
Είναι ότι έμεινε
από κάποιον που είχε
ό,τι έχουν όλοι οι άνθρωποι.
Μάνα, μνήμη, ψυχή κι αισθήματα.
Όμως κουρσεύτηκε από δυνατές καταιγίδες
που φώλιαζαν στου μυαλού του την άκρη.
Από ανεμοστρόβιλους
που παρέσερναν σε μακρινούς ορίζοντες
τις αίολες σκέψεις του.
Έκτοτε άλλαξε φίλους.
Ο μίστερ Γκόρντον’ς,
η γλυκιά Κάτυ Σαρκ,
ο στρουμπουλός Μπέρμπον
του κρατούν συντροφιά κάθε νύχτα.
Οι μόνοι που τον ανέχονται τα βράδια…
Αλλά κάθε πρωί τον εγκαταλείπουν σκληρά.
Κι αυτός αθόρυβα με ματωμένη την καρδιά,
γυρεύει μια στέγη ζεστή.
Αυτόν τον άνθρωπο στ’ αλήθεια τον ξέρω.
Τον ξέρω καλά.
Κι ας κατοικεί σε μπουκάλια…
8 σχόλια:
αγαπητε αλεξ,
Τα φαντασματα του μπουκαλιου βρισκονται διπλα μας, μπορει να ειναι και ο ιδιος ο εαυτος μας...
Αυτο το ποιημα το εγραψες εσυ;
Μου φαίνεται, γλυκιά μου Παράνοια, ότι δεν το διάβασες καλά. Στην αρχή γράφω ότι.... (διάβασε και μόνη σου)
Αλεξανδρε, το ποιημα ειναι απλα ΥΠΕΡΟΧΟ! Δωσε στο φιλο σου θερμα συγχαρητητρια απο εμενα! Το βαθυτερο νοημα δεν ειμαι σιγουρη οτι το καταλαβα απολυτα αλλα αυτο που καταλαβα μου αρεσε παρα πολυ. Θελω να σου πω οτι στεναχωρηθηκα λιγο στην αρχη που γραφεις οτι η πραγματικοτητα ειναι ειναι βαρετη κ καθολου μαγικη. Η πραγματικοτητα του καθενα μας ειναι ζητημα οπτικης γωνιας αρα αν δεις το ποτηρι μισογεματο θα δεις κ μια πιο ενδιαφερουσα πραγματικοτητα! Διασκεδασε περισσοτερο γέλασε περισσοτερο παιξε θεατρο περισσοτερο κανε πραγματα που σε γεμιζουν περισσοτερο -γιατι η τιμ γινεται wind, χι χι- κ τοτε θα ανακαλυψεις ότι η πραγματικότητα δεν ειναι καθολου βαρετη. Επισης αν γκρινιαζεις λιγοτερο κ αγχωνεσαι λιγοτερο θα ανακαλύψεις οτι ειναι πιο μαγική απ οτι νομιζες. Αυτα δεν στα λεω για να σε αλλαξω. Ειναι απλές συμβουλες που αν θες τις ακολουθεις. Εξάλλου σε αγαπαμε για αυτο ακριβως που εισαι δηλ. ένας σκηνοθέτης που βλέπει πάντα την κατασταση δύσκολη!
Σ' ευχαριστώ για τις χρήσιμες συμβουλές σου. Θα προσπαθήσω να τις βάλω σε εφαρμογή από αύριο(αν και είναι λίγο δύσκολο, όταν πρέπει να επιβληθείς σ' έναν αδιάφορο, βαριεστημένο, αγουροξυπνημένο, και καυγατζή θίασο).
Τι να κάνω πια;! Άντε να τελειώσουν οι πρόβες, να φτάσουμε στο "ωραίο"! (Ας ελπίσουμε πως θα υπάρξουν κι άλλα τέτοια "ωραία", γιατί έχουμε κάνει πολύ κόπο για το θεατράκι μας αυτό και δε θέλω να τελειώσουν όλα τόσο γρήγορα και άδοξα... Δυστυχώς όμως, είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάποτε θα τελειώσει κι αυτό... Διστυχώς, όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος...)
Τιποτα δεν ειναι αδοξο ή αλλιως ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ στην χαμενη μας ζωη όπως λεει κ η Αλεξιου! θυμησου κ την Ιθακη, σημασια εχει η διαδρομη κ οχι η επιτευξη του στοχου. Σιγουρα θα μας μεινει κ η παρασταση αλλα οι προβες κ η ολη κατασταση με την ομαδα εχουν να μας διδαξουν πολυ περισσοτερα απο αυτη. Ακομα κ οι καυγαδες κ η γκρινια το μονο σιγουρο ειναι οτι αν κ μας κουραζουν μας κανουν πιο δυνατους κ μας βοηθουν να συνεχισουμε να περπαταμε με πιο αποφασιστικα κ σιγουρα βηματα. Αυτη η χρονια πιστευω οτι σου προσφερε αρκετες θεατρικες εμπειριες. Αυτες να κρατησεις, θα τις χρειαστεις. Κ να θυμασαι, τα ωραια δεν τελειωνουν καπου εδω, το ανιθετο μαλιστα, ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ!
Η paranoia ειμαι
Ειρηνη εχεις δικιο, τα ωραια δεν τελειωνουν εδω...
δεν τελειωνουν ποτε..
απλα κρατιουνται μακρια για καποιο διαστημα...
γιατι ετσι πρεπει...
Αν ηταν ολα ωραια θα ηταν και βαρετα...
Γιατι ομως οταν αρχιζει το ωραιο σε λιγο πρεπει να τελειωσει;
Παρανοια, αυτο που λες (=οταν αρχιζει το ωραιο σε λιγο πρεπει να τελειωσει) δεν ισχυει παντα. Πολλες φορες τελειωνει κατι ωραιο νωρις αλλα συνηθως για να δωσει τη θεση του σε κατι αλλο εξισου ωραιο ή ακομα καλυτερο... Εχουμε αναγκη την ανανεωση, την αλλαγη... Πολλες φορες νομιζουμε οτι τα ωραια τελειωνουν αλλα αυτο δεν ισχυει, τα ωραια βρισκουν παντα ενα μαγικο τροπο να κανουν την επανεμφανηση τους και να συνεχιστουν αλλαζοντας μονο επιφανειακη μορφη (ετσι γινονται κ πιο ενδιαφεροντα). Αρκει να εχουμε τα ματια μας ανοιχτα για να τα δουμε και να τα εκμεταλευτουμε... Σιγουρα υπαρχουν περιπτωσεις που οντως κατι ωραιο τελειωνει οριστικά αλλα το σιγουρο ειναι οτι η ζωη συνεχιζεται κ ειναι γεματη ωραια! Η ζωη περιμενει με ανηπομονησια (μετα το οριστικο τελος ενος ωραιου)να ξανασηκωθουμε ψηλα και να μας προσφερει νεες ωραιες εμπειριες! So... καθε φορα που νομιζεις πως κατι ωραιο τελειωνει, σκεψου... Μηπως μπορει να συνεχιστει αλλα λιγο διαφοροποιοημενο κ ισως πιο συναρπαστικο; αν η απαντηση ειναι ναι! απλα συνεχισε το. Αν ειναι οχι... Ειμαι σιγουρη πως μετα απο λιγο καιρο στεναχωριας θα αισθανθεις να σου φυτρωνουν τα φτερα τα πρωτινα σου τα μεγαλα! Τοτε βγες στην περιπετιωδη αναζητηση νεων ωραιων!
Το ξερω η ζωη δεν ειναι μονο χρωματιστη,οπωςτην παρουσιασα αλλα σιγουρα δεν ειναι και ασπρομαυρη!
η paranoia ειμαι
μια μερα μετα την παρασταση μας αγαπητε αλεξ, ηταν πραγματικα μια απο τις ωραιοτερες εμπειριες της ζωης μου και σε ευχαριστω γιαυτο. Κριμα ομως που ενα αλλο γεγονος, ηταν συνεχεια στο νου μου και δεν με αφησε να το απολαυσω οσο ηθελα.
Ειρηνη και φυσικα η ζωη δεν ειναι μονο χρωματιστη, δεν ειναι βεβαια ασπρομαυρη οπως ειπες αλλα μπορει να γινει και μονοχρωμη καποια στιγμη. Το ξερω οτι φαινομαι απαισιοδοξη αλλα τι να κανω; Παντα συμβαινει κατι στη ζωη ενος ανθρωπου που θα τον βαλει σκεψη και θα τον κανει να νιωθει ασχημα ακομα κι αν αυτο το κατι εχει τελειωσει με τον πιο ωραιο τροπο ο αποχωρισμος παντα μας στεναχωρει. Ισως ομως ειναι και καλο γιατι καταλαβαινουμε την ψυχικη μας δυναμη ετσι.
Αλεξανδρε συγγνωμη που γραφω ασχετα και σου χαλαω το blog σου. Αν θελεις σβηστα.
Δημοσίευση σχολίου