Ποιητική μανία

Θα ‘θελα να ‘γραφα κι εγώ δυο στίχους, μα διστάζω,
γιατί της εύθυμης ζωής τη στήλη σα διαβάζω,
βλέπω για όσους έχουνε ποιητική μανία,
ευγενικά χτυπήματα με γούστο κι ειρωνεία.

Καθ’ ένας, ονειρεύεται να βλέπει τ’ όνομά του
σ’ αυτά, που τα φαντάζεται για στιχουργήματά του,
μα στην ψυχή του σύντομα η κάθ’ ελπίδα σβήνει
πως Λασκαράτος ή Σουρής, μπορεί αυτός να γίνει.

Ένας μιλά για έρωτα, άλλος για την Κορέα,
και κάποιος τρίτος ασφαλώς θαρρεί πως γράφ’ ωραία
και που της ζέστης φαίνεται τον χτύπησε το κύμα,
με τα κουνούπια θέμα του, σύνθεσε ένα… ποίημα.

Με λίγα λόγια φίλοι μου καθ’ ένας που θα γράψει,
καλά θα κάνει, το χαρτί που χάλασε να κλάψει,
κι ας ξέρει ότι δάφνινα στεφάνια δε θα δρέψει
μ’ αυτόν τον λίγο δύσκολο κριτή που έχει μπλέξει.

Άλλοι ίσως γελάσουνε πιστεύω και για μένα
όπως εγώ γελώ μ’ αυτά που έχουνε γραμμένα,
κι άλλοι θα παρηγορηθούν, σα δούνε πως κι εγώ
πήγα να πιάσω απ’ τα’ αυτιά, ποιητικό λαγό.