Ραβασάκι σε καθηγητή

Αυτό το ποίημα το έγραψα σήμερα στην κόλλα των εξετάσεων, όταν έδινα Χημεία. Επειδή ούτως η άλλως είμαι σκράπας στα θετικά μαθήματα κι η κόλλα θα έμενε λευκή είπα να γράψω ένα ποιηματάκι για να στολιστεί. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα το πρόσωπο του κύριου Κάλλα μόλις έπιασε την κόλλα μου για να τη διορθώσει…

Η κόλλα μου είναι καθαρή,
με τίποτα γραμμένο.
Το στρογγυλό μηδενικό
το ‘χω ‘ξασφαλισμένο.

Στη Χημεία είμαι ξεφτέρι.
Και στα Μαθηματικά.
Άνθρακες και εξισώσεις
ούτε ξέρω τι ειν’ αυτά.

Ο κύριος Κάλλας ήθελε
τις γνώσεις να μου βάνει,
μα εγώ όντας αδιάφορος,
κοιτούσα το ταβάνι.

Το μόνο που σημείωσα
στο άδειο μου τετράδιο:
«Βυνιλοχλωρίδιο
μεθυλοβουτάνιο».

Όσο ο καθηγητής κι αν ήθελε
στο μάθημα να προκόψω,
άλλο τόσο εγώ ήθελα
από την τάξη να ‘βγω όξω.

Ο κυρ-Μανόλης ήξερε
το μάθημα να ομορφαίνει,
το νήμα της μαθήσεως
με χιούμορ να υφαίνει.

Όπως το αλάτι Κάλας
νοστιμίζει το φαγί,
έτσι κι ο «Καλλός» ο Κάλλας
μας γλυκαίνει τη ζωή.

Κάλλα μου,

καλοσυνάτε,

της ζωής καλλυντικό

με καλόγουστο καλαμπούρι

in the class καλοπερνώ.

Καβαλάω το καλάμι

αν αυτοαποκαλεστώ

καλλιτέχνης πρώτης κλάσης

με το ποίημά μου αυτό.

Όπως καταλάβατε στα δύο τελευταία τετράστιχα υπάρχει παρήχηση του κάπα και του λάμδα.