Οίστρος

Οίστρος Ι

Είμαι ο άνεμος που περνάει με βιάση
μέσα’ απ’ τα κλαδιά των δέντρων.
Είμαι ο χείμαρρος που κατεβαίνει απ’ το βουνό
μια μέρα καταιγίδας.
Είμαι η φωτιά που καίει και σβήνει.
Είμαι ο παλμός της ζωής
και η σιωπή της ανυπαρξίας.
Είμαι η ακρίδα που άπληστα
κατατρώγει το λιβάδι.
Είμαι η πεταλούδα που ανάλαφρα
θα σταθεί στο λουλούδι.

Οίστρος ΙΙ

Δεν μπορώ να σε βρω
είσαι πελώριος
είσαι σκορπισμένος
στην απλάδα της γης.
Σε βλέπω μέσα στην πλούσιά της βλάστηση
σε νοιώθω μέσα στη δίψα
των χέρσων χωραφιών της
σ’ ακούω στα κελιά των φυλακισμένων
σε χάνω μέσα στα χέρια που τεντώνονται
με αγωνία και σαρκασμό
και αναθέματα
γεμάτα αίματα
μέσα από συρματοπλέγματα
προς ουρανό
με δάχτυλα ανοιγμένα.
Ποίηση, Τέχνη, Σκέψη
όλα λευτερωμένα
μου ‘δειξες τη φτώχεια και την ασκήμια μου.
μες την καρδιά μου πια
δεν ανθίζουν τριαντάφυλλα.

Οίστρος ΙΙΙ

Ένα κουτί χριστουγεννιάτικο
δεν ήθελες παιδί ν’ ανοίξεις
ο θρύλος της Πανδώρα μη ζωντάνευε
και χανόταν η αναμονή κι η χαρά σου.

Είμαι και ‘γω ένα κουτί στα χέρια σου
παιδί, και πρόσεχε
καλύτερα να με κρατάς μακριά σου.

Εκτός πάλι αν πιστέψεις πως
κουτιά πολλά θ’ ανοίγεις από ‘μένα
το ένα μες τα’ άλλο καθώς κρύβονται
κι απατηλά σου δείχνονται σαν ένα.