Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Κάτι παλιά ποιήματα

Χθες βράδυ, διάβασα κάτι παλιά μου ποιήματα που δε σκόπευα να δημοσιεύσω. Ήθελα να περάσει αρκετός χρόνος, για να μπορώ πια να τα διαβάσω όχι με το μάτι του δημιουργού, αλλά μ' αυτό ενός κριτή έτοιμου να τ' απορρίψει και να τα τσαλακώσει στη φούχτα του με την πρώτη ευκαιρία.

Κάθε στίχος είχε ένα ξένο άρωμα, που μ' έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι όντως δικά μου αυτά. Επειδή όμως εκγενετής κουβαλάω έναν αδύναμο κι ευκολολύγιστο χαρακτήρα, προτίμησα να μην τα σκίσω και να είμαι γι άλλη μια φορά ελαστικός με τα γραπτά μου. "Αρχή ειν' ακόμα..." σκέφτηκα. "Όλοι από κάπου ξεκινάνε". Αυτή η παρήγορη δικαιολογία που 'χει γίνει εδώ και καιρό καραμέλα στο στόμα μου, με κάνει να νιώθω σαν ένα παιδάκι που φτιάχνει πύργους στην άμμο κι όλοι τον επαινούν. Κι εκείνο νομίζει πως είναι κανένας σπουδαίος γλύπτης. Στην πραγματικότητα όμως...

3 σχόλια:

Dreamgirl είπε...

Μην τολμήσεις να πετάξεις τα πρώτα σου γραπτά. Εγώ το έκανα και δε με έχω συγχωρέσει ακόμα.
Σίγουρα δεν είναι τα καλύτερα ή τα πιο όμορφα. Αλλά είναι τα πιο αθώα. Έχουν άλλη αξία που μπορεί να είναι μόνο προσωπική, αλλά με τα χρόνια θα γίνεται και ανεκτίμητη. Θα γελάς με τον τρόπο που έγραφες, αλλά θα χαμογελάς γλυκά με αυτά που έγραφες. Διαβάζοντας τα θα γίνεσαι καλύτερος. Και τέλος είναι οι λεκτικές φωτογραφίες της ζωής σου. Όπως οταν βλέπεις τις παιδικές σου φωτογραφίες, μπορεί να μη σου αρέσουν τα ρούχα ή τα μαλλιά σου, αλλά το μυαλό σου θυμάται εκείνο το παιχνίδι που είχες κερδίσει και γέλαγες ή την τούμπα που έφαγες και έκλαιγες. Άλλη αξία.

Πολλά έγραψα, ε; Αλλά δεν θέλω να κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις όπως εγώ. Ακόμα κι αν τελικά το αποφασίσεις να το κάνεις συνηδητά.

Alex the Walker είπε...

Τι ωραία που τα γράφεις...

αν ακούς είπε...

στην πραγματικοτητα ομως σκεφτεσαι το ιδιο με ολους οσους εχουν τραβηξει δυο γραμμες σε ενα χαρτι. εχουμε περασει ολοι απο ααυτο το σταδιο και πιστεψε με σ'αυτο. σε λιγο κλεινω τα 33 μου χρονια, ειναι πολυ ομορφο να βλεπω τις "λεκτικες φωτογραφίες" (όπως πολυ ομορφα εγραψε η dreamgirl) των 16 μου χρόνων. έχουν περάσει 17 ολοκληρα χρόνια απο τοτε και συχνα χαζεύω εκείνο το τετράδιο.

ΠΟΤΕ μη πετας κομματια της ζωης σου. εισαι εσυ.