Κόκκινη κλωστή

Μια φορά κι ένα καιρό,
ήμουν εγώ με κάποιο πεύκο.
Μια φορά κι ένα καιρό,
τώρα είμ’ εγώ, μονάχα εγώ.
Μια φορά κι έναν καιρό,
δε θα ‘μαι πια ούτε κι εγώ...

Ένας παράδεισος μπορεί να γίνει κόλαση
μέσα σε λίγες ώρες.
Όλα αρχίζουν μ’ ένα ‘τσακ’
και ξεπετάγεται το κόκκινο τερατάκι
γεμάτο βουλιμία.
Ξεκινάει να κατατρώγει ό,τι βρει.
Κι όσο τρώει,
τόσο μεγαλώνει
και τόσο θέλει να φάει περισσότερα.
Και χορεύει αλλόκοτους οριεντάλ χορούς
σ’ ένα παραλήρημα ξεφρενιασμένης μέθης.

Τώρα έχει γίνει ένας παντοδύναμος Τιτάνας
που καταστρέφει ανηλεώς
στο διάβα του τα πάντα.
Κι όταν η μανία του έχει πια ξεδώσει,
μια δύνη κατασταλτική αργά τον ημερεύει
και άπνους πλέον χάνεται στην κάπνα του αγέρα.

Πίσω του, η γη που κατέστρεψε.
Μαυροντυμένη χαμερπής, έρμη, κουρελιασμένη.
στον Άδη χθόνια κείτεται γυμνή, μουτζουρωμένη.
Κι αυτή τη νεκρική σιγή, ο άνεμος τυλίγει
και μεσ' απ' τα ξερά κλαδιά τη νηνεμίια πνίγει.
Βουίζοντας λυπητερά, ρέκβιεμ τραγουδάει.
Του δάσους ένα ξωτικό σκύβει και προσκυνάει.