Εγερτήριο

Δες τα.
Είναι κι αυτά περπατητές.
Ο δόμος που τραβάνε
ξεκινά απ’ το πουθενά
και κλείνει στο πουθενά
περνώντας μέσα από μια κόλαση
φτιαγμένη με αόριστη
την έννοια της ζωής
και γαρνιρισμένη
με μπόλικη εξαθλίωση.

Ένας δρόμος γεμάτος αγκάθια.
Κάθε βήμα κι ένα αγκάθι στην πατούσα τους.
Η ακινησία του τους θανατώνει.
Η κίνησή του τους αιμορραγεί.

Ένας δρόμος, μια σκουρόχρωμη μουτζούρα
αχνά ζωγραφισμένη στην καπνιά.

Στα μάτια τους διαβάζεις την απόγνωση.
Δεν έχουν πια τη δύναμη να μιλήσουν,
κι όμως το καταλαβαίνεις
πως σου ζητούν βοήθεια.
Αυτά τους τα μάτια όμως δεν αρκούν
για να σε πείσουν.
Ακόμα κι αν ξέρεις
ότι σε λίγο στη θέση τους
δε θα υπάρχουν παρά δυο μαύρες τρύπες.

Αυτός ο τόπος είν’ ολάκερος ένας τάφος.
Ένα πτώμα
Και γύρω του χιλιάδες άλλα
ετοιμάζονται κάθε μέρα.
Μα ούτε κι αυτό
φτάνει για να σ’ ευαισθητοποιήσει.
Στο βρώμικο αέρα μυρίζεις σαπίλα και πτωμαΐνη.
Τα έντομα μιλιούνια
να γλύφουν τα σπαρμένα κόκκαλα.
Κι ακούς το χάρο ν’ ακονίζει
το δρεπάνι του με του γύπα τη μορφή.
Χρυσές δουλειές κάνει…

Κι όμως,
πολλοί σαν κι εσένα
κοιμούνται ήσυχα
στη βολική τους χαύνωση,
γιατί το μαξιλάρι τους
είναι παραγεμισμένο
με μπόλικα πούπουλα
οχαδελφισμού κι αναισθησίας.

Άντε, ξύπνα πια!
Ξημέρωσε!
Τώρα μάζεψε, αν μπορείς,
από το πάτωμα
του σκοτεινού σου δωματίου
τις στιγμές που ξεφλούδαγες
όλη εκείνη την ανιαρή νύχτα.
Το μόνο που κατάφερες,
ήταν να αναβάλεις
γι άλλη μια μέρα τη βάφτισή σου
στην κολυμπήθρα του χρέους.

Όταν ανοίξεις το παράθυρο,
θα δεις πως ακμαίος ο ήλιος,
διαγράφει και σήμερα
την ίδια τροχιά
κι ίσως ποτέ να μην πεθάνει.
Όμως των παιδιών τα κοιμητήρια
είναι πιο γεμάτα από χτες.
Κι εσύ είσαι τώρα
μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο.

Σήμερα η ελπίδα
ξεμουδιάζει τα φτερά της
στις χούφτες σου
προσμένοντας από ‘σένα
μια μεγάλη απόφαση…

Μη μένεις στα λόγια μοναχά.
Κάνε τα λόγια πράξεις.

Σ' ευχαριστώ για το έναυσμα Ωραία Ελένη