Εξομολόγηση

Πριν λίγο καιρό,
ο Θεός με λυπήθηκε
και μου ‘στειλε
δυο αγγέλους·
σε μένα τον ανάξιο…

Χθες βράδυ,
έκανα ένα λάθος,
που ποτέ
δε θα το συχωρέσω
στον εαυτό μου.
Βέβαια, έμαθα απ’ αυτό.
Όταν νομίζεις ότι θα χάσεις κάτι
ή όταν το έχεις χάσει ήδη,
το εκτιμάς περισσότερο.
Όμως τότε πια είναι πολύ αργά…

Χθες βράδυ έκανα μια βλακεία.
Μόνο μια;
Δεν ξέρω πια τι να κάνω.
Να μην κάνεις τίποτα.
Να πέσεις σ’ ένα πηγάδι
μαζί με όλους τους απανταχού βλάκες
και να μείνεις εκεί.
Μέχρι να περάσει κάποιος
και να πετάξει μια βόμβα
να σας ανατινάξει όλους μαζί.
Να μην ξαναβλάψετε κι άλλους
με τη βλακεία σας.

Χθες βράδυ…
και τώρα λιώνω
στα σκαλοπάτια
σαν κερί
που άναψαν οι Ερινύες.
Τα δάκρυά μου
στολίζουν το χαρτί
και με το μπλε μελάνι
γίνονται ένα.
Μια θάλασσα…
Στη γαλανή γαλήνη της
γλιστράει μια γαλέρα
τα λάθη κουβαλώντας.

Όσες «πράσινες» και να πιω,
δεν πρόκειται να ξεχάσω.
Στο σφίξιμο του μπουκαλιού
πνίγονται οι λυγμοί μου.
Δε μπορώ να ξεχάσω
τα λάθη
τις βλακείες…
Γιακ!
Δεν είσαι καλλιτέχνης!
Μη μ’ αγγίζεις!
Το ξέρω.
Δε σ’ αγγίζω.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
ποιος είμαι.
Τι είμαι επιτέλους!
Σήμερα μάλλον έμαθα.
Είμαι ένας μεγάλος,
ένας σπουδαίος,
ένας πολύ πολύ μεγάλος
μαλάκας.