Δον Κιχώτης

Χρόνια ατελείωτα
καβάλα στ’ άλογό μου
την Ντουλτσινέ(τ)α μου γυρεύω.
Όμως, τη μορφή της
δε μπορώ στη μνήμη μου να φέρω,
γιατί από του μυαλού τις αποθήκες ξέφυγε
και σαν καπνός στον αγέρα απλώθηκε
και χάθηκε…
Ακόμα κι η θύμηση της φωνής της
το ‘σκασε ένα βράδυ
ξεγελώντας με δόλο
τη μνήμη μου.
Μερικές φορές
νομίζω πως δεν τη γνώρισα ποτέ.
Μπερδεύομαι, τρελαίνομαι…
«Όλα είναι μέσα μου
κι εγώ είμαι εντός τους!»

Χρόνια κίτρινα*
καβάλα στ’ άλογό μου
ανεμόμυλους με μανία πολεμάω.
Γίνομαι θύμα χλευασμών
και κακουχίες υπομένω.
Για εκείνη….
Κι όμως, τρελός δεν είμαι.
Δεν ειν’ η τρέλα
που με σπρώχνει σε τέτοιες γελοιότητες.
Είναι κάτι δυνατότερο·
Κάτι ανώτερο·
Ο έρωτας,
που με τα τρελοβέλη του
γλυκά με αρρωσταίνει
κι όσο περνάει ο καιρός,
το νου μου αποτρελαίνει.

Χρόνια αισιοδοξίας
καβάλα στ’ άλογό μου,
το ατέλειωτο ταξίδι συνεχίζω.
Δε σταματάω να ελπίζω.
Δε σταματώ να ονειρεύομαι
Εκείνη…
Ακόμα κι αν τρελό μ’ αποκαλέσουν
και νεφελοβάτη,
εγώ άμεμπτος θα πολεμήσω
και την Ντουλτσινέ(τ)α μου
στην αγκαλιά μου θα την κλείσω…

Αφιερωμένο στην Ντουλτσινέτα μου

____________________________________________

*χρόνια κίτρινα: το κίτρινο, είναι το χρώμα των τρελών. Λέγοντας λοιπόν "κίτρινα χρόνια" εννοώ το χρονικό διάστημα που ο Δον Κιχώτης είχε χάσει τη λογική του.