Εδώ στη Χίο στις 22 του Ιούλη γιορτάζουμε την αγία Μαρκέλλα. Την παραμονή της γιορτής πλήθος κόσμου πηγαίνει στο μοναστήρι περπατώντας από την πόλη. Η απόσταση είναι 40 χλμ. περίπου. Ένας φίλος μου πρότεινε να πάμε "περπατητί" μέχρι εκεί. Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να αρνηθώ μια τόσο δελεαστική πρόταση σαν γνήσιος walker που είμαι και εφόσον η παρέα ήταν μεγάλη δέχτηκα.
Το παρακάτω ποίημα το εμπνεύστηκα στη διαδρομή. Βοήθησε λίγο κι η paranoia!
Περπατούσαμε…
κάτω από τον μοβ ουρανό,
όταν ο ήλιος μας παρατούσε
σιγά-σιγά
στο έλεος του σκοταδιού.
Περπατούσαμε…
ενώ ο πελώριος δρόμος
μπροστά μας απλωνόταν.
Κι έπρεπε να μείνουμε μαζί,
Χωρίς ν’ αφήσουμε κανένα πίσω.
Κι ένας γκρινιάρης να λέει:
«Παιδιά, μην αποσχιζόμαστε!»
Περπατούσαμε…
και τα συναισθήματα μας
κόκκοι άμμου «Μαγεμένων».
σκέψεις, στα βήματα μπερδεμένες
όπως τ’ αλάτι στο θαλασσόνερο.
Εγκαρτέρηση του παραδείσιου κόσμου.
Προσπάθεια απεγνωσμένη
να κρατηθούμε έξω απ’ το βούρκο της κούρασης.
Κραταιά θέληση για ένωση.
Θα μπορούσε να ‘ναι
μια σύγχρονη Οδύσσεια.
Οδυσσέες Εμείς
Σκύλλα η κούραση
Χάρυβδη τα καβγαδάκια μας
Ιθάκη ο παράδεισος*
Αφιερωμένο στον συνοδοιπόρο Παναγιώτη
____________________________________________________________________
*λέγοντας «παράδεισος» εννοώ τα «Μαγεμένα», μια μαγεμένη παραλία που μας μάγεψε και δε θα την ξεχάσουμε ποτέ…
5 σχόλια:
klaps klaps... egw dn mporousa na er8w... elpizw na epanalavete t xronou k na er8w mazi! :(
xairomai pantws p perasate toso omorfa... ;)
Λοιπον αλεξ ως συνοδοιπορος θα σου πω τα εξης:
Ηταν πραγματικά μια φανταστικη εμπειρια. προσωπικα περασα υπεροχα. Δεν συμφωνω με τα περισσοτερα ομως που λες και συγγνωμη. Δεν ξερω αν συνεβη σε εμενα μονο αυτο ομως στη διαδρομη περασα πραγματικά υπεροχα. Αν και περπατουσαμε 7 ωρες ουτε μια στιγμη δεν σκευτηκα οτι θελω να σταματησω ή τη συνηθισμενη φραση "ποτε θα φτασουμε πια" και νομιζω οτι δεν ημουν η μονη. Η μαγεια του τοπιου πανω στο βουνο δεν αφησε τη κουραση να βγει στην επιφανεια. Εβλεπα απο κατω τη θαλασσα και ψηλα τον ουρανο γεματο αστερια και ολα αυτα με εκαναν να θελω να προχωραω, να θελω να συνεχιστει αυτο που κανω! Δεν μπορω να πω βεβαια οτι δεν κουραστηκα αλλα δεν αφησα ποτε την κουραση να με κυριευσει διοτι η γαληνη που ενιωθα καθως περπατουσα θα μεινει ανεκτημητη.
Ουτε στιγμη δεν μαλλωσαμε στο δρομο και ουτε γκρινια υπηρχε -εκτως απο σενα και καποια αλλα ατομα αλλα ευτυχως οχι πολυ-.
Θυμασαι τι σου ειπα και καθως περπατουσαμε σχετικα με την Ιθακη; Εχουμε ενα στοχο, ενα προορισμο, εκει θα φτασουμε και δεν θα βγουμε ποτε απο την πορεια μας ομως απο το δρομο θα αποκτησουμε ολες τις εμπειριες και αναμνησεις και γεροι πια θα φθασουμε στο νησι να ξεκουραστουμε.
Η αληθεια ειναι οτι αποσχηστηκαμε καποια στιγμη ομως αυτο επρεπε να γινει επειδη δεν μπορουσαν ολοι να ακολουθησουν το γρηγορο ρυθμο του πρωτου.
Στα Μαγεμενα περασα κι εγω υπεροχα αλλα νομιζω οτι καλυτερα ηταν στη διαδρομη ιδιως οταν αρχισαμε να τραγουδαμε και να πεζουμε μες τη μεση του δρομου σαν τα χαζα -με καλη εννοια, αφου κι εγω ετσι ημουν-.
Αυτα απο μενα!
Ελπιζω να κανονισουμε παλι καμια πεζοπορια!
@Τρομακτική Γοητεία
Όντως περάσαμε πολύ ωραία και γι’ αυτό θα το επαναλάβουμε και του χρόνου!
@paranoia
Ωραία αυτά που γράφεις. Το ποιηματάκι μου αυτό δεν είναι και απ' τα καλύτερα... Δυστυχώς... Δεν ξέρω γιατί έγραψα τόσα άσχετα. Ίσως δεν είχα τίποτα να γράψω. Μα πώς γίνεται να μην έχω να γράψω τίποτα για ένα τόσο ρομαντικό γεγονός;;; Μάλλον η Μούσα, η Έμπνευση και η Φαντασία συνωμοτούν εναντίον μου!!!
To poihma sou den htan askimo apla emena pou to ezhsa mou fanhke ligo stegno
keep walking
Δημοσίευση σχολίου