Φρέσκο

Μια ακόμη προσπάθεια να γράψω σε ελεύθερο στίχο

Την αισιοδοξία,
που κάποτε,
μου χτύπησε την πόρτα,
την αισιοδοξία,
που άλλοτε
με μάθαινε να μην τα παρατάω,
την είδα χθες περίλυπη,
σε μαύρα να ξεσπάει κλάματα.

Παράξενο ε;
Κι όμως,
πέρα ως πέρα αληθινό!

Τραβούσε μακριά αυτή η στιγμή.
Μουσική μαύρη,
κι ο Θεός σιωπηλός,
να κοιτάζει τα νώτα της.

Μάτια Μάτια, που κολυμπούσατε,
στην τρικυμία.
Δόντια, που έτριζαν…

Η Τίνα,
στ’ αυτί κάτι της ψέλλισε,
ενώ γελώντας εγώ,
καθετί το σοβαρό
γελοιοποίησα.
Ο βλάκας… Ο ηλίθιος…
Στροφές αργώ να πάρω.

Εκείνη,
που απειρόκαλα ρητόρευε,
τώρα σπουδάζει τον ψίθυρο.
Όμως πώς γίνεται,
αυτή που μου έλεγε,
ποτέ να μη γονατίζω,
εκείνη τώρα να λυγίζει;
Πώς είναι δυνατόν,
αισιοδοξία μου,
σε τόση να βρίσκεσαι απαισιοδοξία;
Σε τόση απόγνωση
και τόση απελπισία;
Η ζωή πώς θνήσκεις;
Πώς εν τάφω οικείς;

Όσα θέλησα να μάθω,
δε θα τα μάθω ποτέ.
Ό, τι κρατούσα,
χαμένο νωρίς…

Τελειώνει το ποίημα.

Γράφω ό,τι μου κατέβει.

Γράφω ό,τι νιώθω.

Γράφω βλακείες.

Μα είναι αφθόρμητες.

Τελειώνει το ποίημα.

Είμαι στα ίδια.
Θα ‘θελα, όμως,

πιότερα να γράψω,
μα μου είναι ολότελα δύσκολο.
Δε λέγονται με λόγια…

Ένα λιμάνι.
Ένας κόκκινος φάρος
τα δάκρυα για να φωτίζει.

Ήμασταν τρεις.
Τρεις έφυγαν.
Ένας απ’ τον καθένα…


Αισιοδοξία μου,
θυμήσου:

Με το ταξίδι δεν ξεμακραίνεις.
Με τις λέξεις στον ίδιο καπνό.
Σαν ετούτης της πόλης
πουθενά να μην είναι
το Τέλος.