Το παρακάτω ποίημα είναι εντελώς αλληγορικό. Είναι γραμμένο για τρεις ανθρώπους τους οποίους αναγκάσθηκα να αποχωριστώ. Όσοι διαβάσετε το πρώτο δίστιχο και δεν καταλάβετε τίποτα, μην μπείτε στον κόπο να διαβάσετε και τα υπόλοιπα, γιατί θα εξακολουθήσετε να μην καταλαβαίνετε τίποτα!
Βαγγέλια και θυμιατά τ’ άφησε όλα πίσω.
Ο παπα-Γιάννης έφυγε πριν τον καλογνωρίσω.
Ο μαστρο-Μήτσος, ο γλυκός, που έχει χίλια κάλλη,
μια μαύρη πέτρα έριξε και μου ‘ρθε στο κεφάλι.
Δυο δίστιχα για σένα(νε) είναι στιχουργημένα.
Τα δίστιχα του δύστυχου κι είναι δυστυχισμένα.
Πρόβατο άσπρο, με γυαλιά, στον κόσμο φως χαρίζει,
μα σαν πουλάκι πέταξε, άλλους για να… Φωτίζει.
Το τελευταίο αγκάλιασμα, γλυκιά μελαγχολία.
Συνάντηση του βλέμματος, σιωπής η ομιλία.
Σε τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι δίνουν(ε) υποσχέσεις
και στο Θεό ορκίζονται πως θα κρατήσουν σχέσεις.
Όμως…
Λόγω της αποστάσεως, οι άνθρωποι ξεχνιούνται
και μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται…
Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007
Ο παπα-Γιάννης, ο μαστρο-Μήτσος και το πρόβατο
Συγγνώμη Τίνα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
hi!
μ' αρέσει ο τρόπος που γράφεις, αν και είναι αρκετά λυπητερός σ' αυτήν την περίπτωση!
δεν κατάλαβα αν όλες οι περιπτώσεις αναφέρονται σε απώλεια προσώπου λόγω απόστασης άλλα εγώ σ' αυτό θα αναφερθώ
πιστεύω ότι η απόσταση το μόνο που κάνει είναι να ελλατώνει τις επαφές, τις συναντήσεις
αν η επικοινωνία, η (φιλική) σχέση είναι ουσιαστική μπορεί να κρατηθεί
ζούμε σ' έναν πολιτισμό που η πληροφορία και η γνώση μεταφέρεται πολύ γρήγορα και εύκολα! μπορεί να μην βλέπεις την φυσική παρουσία του άλλου, αλλά την "παρουσία" σου στην ζωή του μπορέις να την "δηλώσεις"
τώρα αν ο άλλος είναι παραδοσιακός τύπος, υπάρχουν και τα ελτα!!!!!!
εγώ τα χρησιμοποίησα κάποια στίγμη παλιότερα! και μπορώ να πω ότι πολλές φορές προτιμούσα να γράφω παρά να μιλάω... ίσως αυτός να ήταν και ένας λόγος που μαρέσει το μπλόγκ, μου είχε τύχει ουκ ολίγες φορές να έχω γράψει γύρω στις 14 σελίδες και όταν συναντήθηκα να μην έλεγα πολλά..σαν να μην είχα τίποτα να πω και το "χειρότερο" παρόλο που
είχα εμπιστοσύνη όταν είμασταν f2f μπορεί να έκανα αρκετή ώρα για να μιλήσω για βαθιά συναισθήματα.. ενω όταν έγραφα μου έβγαιναν εύκολα (ακούγεται λίγο περίεργο)
αλλάζουν τα μέσα επικοινωνίας
όχι η "ποιότητα" της επικοινωνίας
τώρα σκέφτηκα και το εξής
αν δημιουργήσεις μια φιλική σχέση με οποιοδήποτε άνθρωπο και δεν προλάβεις να τον γνωρίσεις ουσιαστικά τότε ναι επηρεάζει την σχέση η απόσταση
όμως ένας ισχυρός αντίλογος αποτελούν οι επαφές και οι σχέσεις που δημιουργεί το νετ. κατά την γνώμη μου είναι σπάνια περίπτωση να δημιουργηθεί ουσιαστική σχέση μέσω νετ, αλλά εκεί πιο εύκολα βγάζεις τον εαυτό σου, είσαι πιο αληθινος... ή δοκιμάζεις πιο εύκολα διάφορους ρόλους που δεν θα παιζες ποτέ στην real life.. μην ανοίξω αυτήν την συζήτηση γιατί πρέπει να κοιμηθώ!!!
ελπίζω να μην ξέφυγα απο το θέμα γιατί το αντιληπτικό μου σύστημα είναι στα όρια της αφθαρσίας
είμαι απο το πρωί σε μια οθόνη άσχετα αν με έπιασε λογοδιάρροια!!!
Σε τετοιες στιγμες οι ανθρωποι δινουν υποσχεσεις (...) πως θα κρατησουν σχεσεις;;;;;;;;;;;;;;;;; Μαλιστα................. Ενδιαφερον..............
Κατι μου θυμιζει........
Παντα με τα ποιηματα σου καταφερνεις να με κανεις μεσα στον ελαχιστο χρονο που τα διαβαζω να αλλαζω συνεχεια ψυχικες διαθεσεις και εκφρασεις προσωπου.
Μεχρι και την λεξη "Φωτιζει" τη μια με επιανε μια μελαγχολια, την αλλη γελουσα.
Απο εκει και μετα τα πραγματα ηταν ξεκαθαρα. Μου ηρθε να βαλω τα κλαμματα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ (ειδικα του πρωτου). Και δεν θα τα ξεχασω! (Όμως…
Λόγω της αποστάσεως, οι άνθρωποι ξεχνιούνται
και μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται…) Δεν θα λησμονηθουν αυτα τα ματια! Πως μπορεσες να το γραψεις εσυ αυτο; Η αποσταση ας ειναι οση θελει... Ενας ανθρωπος φευγει απ τη ζωη μας μονο οταν εμεις το αποφασισουμε. Ευτυχως η τεχνολογια εχει προοδευσει. (Να 'σαι καλα Ελενη που με βοηθησες να τα καταλαβω αυτα). Ουτε εγω ουτε εσυ θα τα ξεχασουμε αυτα τα ματια! Ειμαι σιγουρη! Θυμισου ενα τραγουδι που λεει: Στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε ... Χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια που θυμασαι και θυμαμαι ... και πολλα αλλα τετοια ωραια.
Η οπτασια λεει καπου οτι καποιος ανοιγεται πολυ πιο ευκολα στην γραπτη επικοινωνια παρα οταν ο αλλος βρισκεται κοντα του. Αυτο ισχυει και για μενα και για πολυ κοσμο και συμβαινει επειδη η γραπτη επικοινωνια ειναι απροσωπη. Αν μαλιστα δεν ξερεις τον αλλο πολυ καλα σου ειναι δυσκολο να ανοιχτεις και να εξωτερικευσεις τον εσωτερικο σου κοσμο οταν ειναι μπροστα. Παντως πιστευω οτι η επικοινωνια ειναι απο κοντα ειναι πιο ουσιασικη και αληθινη. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ και να μηλισεις για ενα συναισθημα σου χωρις καθολου φοβο γιατι αυτο δηλωνει οτι δεν εχεις τιποτα να κρυψεις. Τι πιο ομορφο και αληθινο απο αυτο τον τροπο ειλικρινους επικοινωνιας;
αλεξ προτιμησα να κρατησω την ανωνυμια μου ομως θα καταλαβεις ποια ειμαι
Θελω να μην γραψω πολλα λογια ομως νομιζω πως απο το φορτο συναισθηματων που μου προκαλεσες θα συμβει το αντιθετο.
Τωρα ειμαι σ ενα internet cafe, πριν λιγο με αφησες εδω κ εφυγες με την ε....η, Σου ειχα πει οτι θα διαβασω το ποιημα σου, αυτο εκανα. Ειληκρινα μου ηρθε να δακρυσω, δεν νιωθω και πολυ ανετα τωρα. Ελπιζω να μη φανει αυτο σε λιγο που θα ξανασυναντηθουμε. Θα μου πεις αν φανηκε αφου διαβασεις το σχολιο μου.
Μπορει αυτοι οι 3 να εφυγαν ομως η σκεψη τους ή εστω ενα κομματι απο αυτη ειναι ακομα εδω! Θα τους θυμομαστε κ θα μας θυμουνται με ευχαριστη νοσταλγια και με μια γλυκια μελεγχωλια οπως ειπες κι εσυ...
Τα μάτια τους και τη ματιά τους θα τα λισμονησουμε ομως με πλημιριζει ενα πνευμα αισιοδοξιας οτι θα τους ξαναδουμε καποτε και αυτο το καποτε δεν θα αργησει!
Σιγουρα θα κρατησουμε επικοινωνια γιατι μπορουμε και θελουμε! Δεν μπορουμε να ξεχασουμε τοσο ευκλα ανθρωπους που εχουμε δεθει μαζι τους, ουτε εκεινοι θα μας ξεχασουν!
Λες καπου για την τελευταια συναντηση, την τελευταια φορα που ειδαμε καποιον. Αυτη η τελευταια φορα ειναι απο τις ωραιοτερες, η πιο γλυκια, η πιο παραμυθενια, η πιο αγνη!
Φανταζομαι φαινονται πολυ τα συναισθηματα μου αυτη τη στιγμη. Σαν χαζο κοριτσακι κανω...
Παρολαυτα θελω να σου πω οτι αν δεν θελουν και οι 2 πλευρες η επαφη δεν θα χαθει! Ολο και καποια ευκαιρια θα βρεθει ειτε τυχαια ειτε οχι να ξαναδουμε αυτα τα ματια απο κοντα.
Επισης η αποσταση που λες μπορει πολλες φορες να διευκολυνει τη σχεση και την επικοινωνια 2 ανθρωπων για πολλους λογους...
Το μονο ασχημο ειναι οτι χανετε η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
...με τα ματια θα σου μιλω για παντα, οπου κι αν πας οπου κι αν βρισκεσαι
θα ειμαστε παντα κατω απο τον ιδιο ουρανο, κατω απο τα ιδια αστερια!
Θα κοιταζω ψηλα και ξεροντας οτι θα κοιταζεις κι εσυ τον ουρανο θα βλεπω το προσωπο σου να καθρεπτιζετε στα αστερια και θα σου χαμογελω γλυκα ξεροντας οτι εκει που θα εισαι πας να φωτησεις κι αλλους οπως φωτησες εμενα...
Αυτα αλεξ, σου εγραψα κι εγω ενα μικρο ποιηματακι...
Τωρα ήρθατε να με παρετε και ευτυχως γιατι δεν ξερω ποτε θα τελειωνα να γραφω!!!!
τα λεμε!!!!!
Καλή μου optasia, πρώτη φορά μου γράφεις τόσα πολλά.
Δεν συμφωνώ κι απόλυτα μαζί σου για την εξ αποστάσεως επικοινωνία. Νόμίζω πώς η Ειρήνη έδωσε την καταλληλότερη απάντηση σ' αυτό.
CU!
Dear Ανώνυμη/Τίνα,
"Θα κοιταζω ψηλα και ξεροντας οτι θα κοιταζεις κι εσυ τον ουρανο θα βλεπω το προσωπο σου να καθρεπτιζεται στα αστερια"
Θαυμάσιο! Θα έλεγα ότι είναι η πιο ρομαντική σκέψη που έχω ποτέ διαβάσει! Κι όχι μόνο αυτή. Κάθε στίχος έχει και κάτι μοναδικό, tout a fait ρομαντικό.
Συνέχισε έτσι. Να σκέφτεσαι πάντα αισιόδοξα και να μη δίνεις τόσο βάση στα απαισιόδοξα ποιήματά μου. Να ελπίζεις ότι θα ξανασυναντηθήτε και να ξέρεις ότι το φως του εσένα μόνο θέλει να φωτίζει...
Αλεξ,
Η αισιοδοξια παντα πρεπει να υπαρχει μεσα μας και οχι μονο, πρεπει να τη μεταδιδουμε και στους αλλους.
Αν και λες οτι γραφεις απαισιοδοξα πραγματα εμενα με γεμισες απο χρωματιστα συναισθηματα διαβαζοντας το σχολειο σου για την ανωνυμη/Τινα.
Σαν έφυγα απ' το νησί, θαρρούσα πως εγώ μόνο,
ένιωσα μέσα στην καρδιά τόσο μεγάλο πόνο.
Τα δύο χρόνια δεν ξεχνώ και τις χαρές που πήρα,
ήταν για μένα χάρισμα, δώρο μαζί και πείρα
Άλεξ, Ειρήνη και λοιποί να μην πολύ θρηνείτε,
μέσα στου blog σας τα "χαρτιά" συχνά θε να με δείτε.
Το Προβατάκι κι αν έφυγε κρατά μες στην καρδιά του
όλο το μαθητόκοσμο και τη γλυκιά ματιά του.
Το ... Προβατάκι!
Μην ανησυχειτε προβατο... Δεν θρηνουμε πια... Τωρα απλως κοιταμε το αυριο που μας γελα και σ' αλλα ονειρα το δρομο παλι μας ανοιγει!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπητό προβατακι μην ανυσηχεις,
Δεν θρινουμε πια, μονο οι ευχαριστες και αισιοδοξες σκεψεις οτι θα τους ξαναδουμε μας μενουν!
Οταν εφυγες απο το νησι δεν ενιωσες μονο εσυ πονο αλλα και αλλοι πισω σου που εβλεπαν το καραβι να ξεμακραινει...
ΥΓ Αλεξ για να μη λες οτι σου γραφω συνεχεια ανωνυμα σου λεω οτι ειμαι η...paranoia!
Προβατάκι, εκπλήσσομαι που ένα πρόβατο με γυαλιά, σαν εσένα γράφει τόσο συγκινητικά πράγματα και χαίρομαι που αποφάσισες να γράψεις στο ταπεινό μου blog. Ελπίζω να συνεχίσεις έτσι και η όμορφή σου παρέα να μας συντροφεύει στους περίπατους του ιστιολογίου μου.
"Το Προβατάκι κι αν έφυγε κρατά μες στην καρδιά του
όλο το μαθητόκοσμο και τη γλυκιά ματιά του."
Αναμφίβολα το πιο γλυκό δίστιχο που έχω διαβάσει. Σίγουρα δεν είναι λόγια του αέρα, σίγουρα βγαίνουν απ' τη καρδιά. Ελπίζω να κρατήσεις την υπόσχεσή σου και να μη μας ξεχάσεις...
Δημοσίευση σχολίου