Τελευταίο

Eδώ κάπου λέω να σταματήσω.
Αφήνοντας τους στόχους μου ανικανοποίητους.
Αφήνοντας γλυκό μου θύμισμα την εφηβική μου γραφή.

Ευχαριστώ οσους με διάβασαν.
Κι εσένα που τωρα με διαβάζεις.

Εδώ κάπου λέω να σταματήσω...



Να...

Εδω...

Δεν τελειώνει ποτέ

οι λέξεις χάνονται κάποτε...

το κρασί κάποτε τελειώνει...
ενα τσιγάρο δεν κρατάει για πολύ...
το τραγούδι δεν αντέχεις να τ' ακούς συνέχεια...
τα βήματα ξεκίνησαν γα να φτάσουν σ' ένα τέλος...
το άρωμα της νύχτας το συνηθίζεις και παύει να 'ναι ενδιαφέρον...
το νερό παύει να 'ναι ηδονικό οταν πια σ' έχει ξεδιψάσει.
το ποίημα κάποτε τελειώνει κι αυτό...
η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ...

Ανεξίτηλο

Ταπεινά βήματα

μήπως τα ίχνη μείνουν

Χαϊκού V

Bιολιού άχνισμα

γλυκά τον νανουρίζει

αιώνια πια

Ελαχιστοποίηση

Σταμάτησα να γράφω εδώ και καιρό.
Τα ερεθίσματα δεν βρίσκονται.
Η συλλογή από σκισμένες σελίδες μεγαλώνει
κάνοντας εμένα πιο μικρό.

Κάτι παλιά ποιήματα

Χθες βράδυ, διάβασα κάτι παλιά μου ποιήματα που δε σκόπευα να δημοσιεύσω. Ήθελα να περάσει αρκετός χρόνος, για να μπορώ πια να τα διαβάσω όχι με το μάτι του δημιουργού, αλλά μ' αυτό ενός κριτή έτοιμου να τ' απορρίψει και να τα τσαλακώσει στη φούχτα του με την πρώτη ευκαιρία.

Κάθε στίχος είχε ένα ξένο άρωμα, που μ' έκανε να αναρωτιέμαι αν είναι όντως δικά μου αυτά. Επειδή όμως εκγενετής κουβαλάω έναν αδύναμο κι ευκολολύγιστο χαρακτήρα, προτίμησα να μην τα σκίσω και να είμαι γι άλλη μια φορά ελαστικός με τα γραπτά μου. "Αρχή ειν' ακόμα..." σκέφτηκα. "Όλοι από κάπου ξεκινάνε". Αυτή η παρήγορη δικαιολογία που 'χει γίνει εδώ και καιρό καραμέλα στο στόμα μου, με κάνει να νιώθω σαν ένα παιδάκι που φτιάχνει πύργους στην άμμο κι όλοι τον επαινούν. Κι εκείνο νομίζει πως είναι κανένας σπουδαίος γλύπτης. Στην πραγματικότητα όμως...

Ησυχία

Αυτή η ησυχία είναι τόσο σιωπηλή,
που δεν είναι πια ηρεμία,
δεν είναι πια γαλήνη,
είναι μοναξιά
είναι θάνατος...

Χαϊκού IV

Και πορεύονται
οι σκοτεινοί ποιητές
ολομόναχοι.

Η κάμαρά τους
βουβή και παγωμένη
τους συντροφεύει.