Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Υγρό


Οι δρόμοι της βροχής,
στενοί, αθέατοι.
Ανάσα ετοιμοθάνατου η ομίχλη
και τα φώτα χλωμά ν' αργοσαλεύουνε.
Οι δρόμοι της βροχής
με τα τσιγάρα π' αναβεις
ν' αναπνεύσεις λίγη αλήθεια, πολύ πόνο.

Αλήθεια....
Πόσο ήρεμα κυλά το νερό στις πλάκες
στο δικό του ταξίδι...
Πώς κλείσαμε τους δρόμους μας....
Λίγη αλήθεια...
Τίποτ' άλλο.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Ένα τραγούδι για το δρόμο…



ένα τραγούδι για το δρόμο…
που μοιάζει ατέλειωτος, ανέξοδος χαμός
για όλα αυτά που από τα μάτια μας περάσανε
και στις καρδιές μας σφηνωθήκανε βαθιά…

Το ποίημα αυτό είναι απόσπασμα από post του Μορφέα. Μου άρεσε πολύ. Ταίριαζε και με το περπατημένο μπλογκ μου κι είπα να το δημοσιεύσω.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Για την Τίνα


Περπατάς στη διάρκεια της μέρας,
κι ολοένα βαραίνει ο ίσκιος σου.
Γκρίζες ώρες κυλούν απαθέστατα
κι η άνοιξη μέσα σου πικραίνεται.

Οι λυγμοί σου,
ένα ποτάμι κουρασμένο,
που πλανιέται τη νύχτα αργά
και πίνει τον ύπνο σου
κι έπειτα λησμονιέται βουλιάζοντας στο κενό.

Στην πολυθόρυβη σιωπή της θλίψης λιώνεις…
Ακίνητη στη ρευστότητά σου…
Παρούσα στην απουσία σου…
«Τελικά είχες δίκιο...
Δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι» λες.
Ξέχασες όμως
τους καλούς
που απ’ τη ζωή σου πέρασαν.

Ο τροχός παίρνει την άλλη του στροφή
και τα ζεματιστά σου δάκρυά,
που κοιμούνται σε μια σελίδα άσπρο φως,
γίνονται φτερά
κι ύστερα μεγαλώνουν σαν άγγελοι.

Ο ήλιος του μεσημεριού σε λούζει
κι ιχνηλατεί ψηλαφιστά το πρόσωπό σου.
Είναι γαλήνη μυστική
και σε καλεί
φτερώνοντας αισθήματα κρυμμένα.

Γύρισε το κλειδί στην πόρτα.
Άνοιξε
και περιπλανήσου…